சாம்பலான மலர்கள். Serious TAG

இந்த வருஷம் தொடர் விளையாட்டுக்கு பதிவு எழுதியே ப்ளாக் நிரம்பிடும் போல. போன வாரம் தான் பொன்னரசி புண்ணியத்துல ஒரு மொக்கை பதிவு போட்டேன். அதுக்குள்ள நம்ம இம்சை சீரியஸ் பதிவு போட சொல்லி இம்சை குடுக்கிறார்.

//சீரியஸ் பதிவு போட நான் அழைக்கும்(Tagged) மொக்கை நண்பர்கள் குசும்பன், மங்களுர் சிவா, ரசிகன், பொடியன் (அ) சஞ்சய், & மைபிரண்டு.//
...... ஏனுங்ணா.. சீரியஸ்க்கும் எங்களுக்கும் என்னங்ணா சம்பந்தம்? :P.. அதுவும் பாருங்க.. மொக்கை போடறவங்கள மட்டும் மாட்டி விட்டிருக்கார். ம்ம்ம்ம்.. நல்லா இருங்க. :)

சரி நம்ம மொக்கையை தொடர்ந்தவராச்சே. ஏதோ நம்மளால முடிஞ்சத நாமளும் செய்வோம்.



என்னால் மறக்க முடியாத சம்பவமும் அதனை தொடர்ந்து மாறிய மனமும். தூக்கு தண்டனை என்பது சட்டத்தின் உதவியுடன் நடத்தப் படும் கொலை என்ற எண்ணம் கொண்டிருந்த நான், சில மனித மிருகங்கள் தூக்கிலிட்டுக் கொல்லப் பட வேண்டியவர்களே என்று நினைக்கத் தொடங்கிய தருணம் அது.
தருமபுரியில் கல்லூரி இறுதி ஆண்டு படித்துக் கொண்டிருக்கும் போது எங்கள் கல்லூரியின் அருகில் தான் அந்த துயரம் நிகழ்ந்தது. கோவை விவசாயக் கல்லூரி மாணவிகள் சில காட்டு மிராண்டிகளால் உயிருடன் எரித்துக் கொல்லப் பட்டார்கள். செய்தி அறிந்து நாங்கள் வந்து சேருவதற்குள் எல்லாம் முடிந்துவிட்டது. அந்த காட்டு மிராண்டிகள் எதுவும் எங்கள் கையில் அகப் படாமல் தப்பித்துவிட்டது. பேருந்தின் பின் படிகளில் ஒருவர் மீது ஒருவராக அந்த 3 தோழிகளும் கருகிபோய் இருந்தார்கள். என் வாழ்க்கையில் நான் கண்ணீர் விட்ட விரல் விட்டு எண்ணக் கூடிய சில தருணங்களில் இதுவும் ஒன்று.

அருகில் தீக்காயங்களுடன் சில மாணவிகள் அழுதுக் கொண்டிருந்தார்கள். அந்த மிருகங்கள் கையில் கிடைத்தால் பிய்த்து எரிந்துவிடும் கோபத்தில் சில மாணவர்கள். அதில் என் நெருங்கிய நண்பனும் ஒருவன். அவன் வகுப்புத் தோழிகள் தான் அந்த மாணவிகள். என்னுடன் பள்ளியில் படித்தவன். அந்த மாணவிகள் 3 பேரும் நன்றாகப் படிப்பவர்க்ளாம். அதில் ஒரு மாணவிக்கு IAS Officer ஆக வேண்டும் என்பது கனவாம். அதற்காக தன்னை தயார் செய்துக் கொண்டிருந்தாராம். அந்த கனவும் தீயோடு கருகி போனது எவ்வளவு பெரிய கொடுமை?.
அந்த சம்பவத்திற்கு காரணமான கொடியவர்களை உடனே கைது செய்ய வேண்டும் என்று கோரி சாலை மறியலில் ஈடுபட்டவாறே( சாலை மறியல் செய்வதை இப்போது வெறுக்கிறேன்) நானும் சில நண்பர்களும் மாவட்ட ஆட்சித் தலைவருடன் பேச்சு வார்த்தையில் ஈடுபட்டுக் கொண்டிருந்த போது சில மாணவ நண்பர்கள் ஆத்திரப் பட்டு ஆட்சியரின் கார் கண்ணாடியை உடைத்து விட்டார்கள். அதை தொடர்ந்து எங்கள் மீது தடியடி நடத்தப் பட்டது. பிறகு அது கலவரமாக மாறி கண்ணீர் புகையுடன் துப்பாக்கி சூடு நடத்தப் பட்டது. என் தோல் பட்டையிலும் ரப்பர் குண்டு பாய்ந்தது. இரவு வரை இந்த கலவரம் நீண்டது.

பிறகு அரசு பொது மருத்துவமனையின் பின் புற வழியாக சென்று தீக்காயம் அடைந்த மாணவிகள் சிகிச்சை பெற்ற வார்டுக்கு சென்று என் நண்பனுக்கும் அவன் தோழர்கள் மற்றும் தோழிகளுக்கும் தேவையான உதவிகளை செய்து அவர்கள் பையூர் விவசாய ஆராய்ச்சி நிலையம் செல்லும் வரை இருந்து இரவு 1 மணிக்கு மேல் அதே பின் புற வழியாகவே வெளியேறி அருகில் இருந்த ரயில் தண்டவாளத்திலேயே நடந்து சென்று ஹாஸ்டல் போய் சேர்ந்தேன். இது என் வாழ்க்கையில் மறக்க முடியாத சில சம்பவங்களில் ஒன்று.

இந்த சம்பவத்திற்கு பிறகு தான் உயிர்களின் மதிப்பு தெரியாமல் கொல்லும் இந்த மிரு்கங்களை சட்டத்தின் உதவியுடன் கொல்வதில் தவறில்லை என்ற எண்ணம் வந்தது.